Kocham Polskę i szanuję nasz naród, dlatego bezrefleksyjne gloryfikowanie powstania warszawskiego powoduje smutek i strach, że historia nie jest pożyteczną nauką na przyszłość a bezmyślnie popadamy w masochistyczne upajanie się straszną klęską.
Nie wystarczy werbalne kochanie Ojczyzny i przechodzenie bez śladu somo-refleksji nad samobójczym aktem powstańczym. Najtragiczniejsza i najbardziej oczywista nieudolność, a przeważa gloryfikowanie i płytkie usprawiedliwianie decyzji o wybuchu.
Jak pomyślę o tej bezmyślnej, daremnej ofierze, od początku skazanej na klęskę, cierpieniu tylu niewinnych ludzi, wyniszczeniu naszej elity, wspaniałej, wartościowej młodzieży, zasobów kultury, zabytków wielkiej naszej stolicy, to po prostu nie mogę świętować.
Akcje, imprezy promujące powstanie są fasadową iluzją patriotyzmu. Bardzo szkodliwą i niebezpieczną. Kodującą znów ten „gen pięknego samobójstwa”, chorym przekonaniem, że kogoś wzruszy morze przelanej krwi. Jakże brakuje wychowania na zwycięstwach, na dumie i skuteczności husarii, jak brakuje mocnych słów gen. G. Pattona. „Celem wojny nie jest śmierć za ojczyznę, ale sprawienie, aby tamci skurwiele umierali za swoją”. Gdzie jest głos tak wielu sensownie oceniało powstanie, tak jego uczestnik prof. Jan Ciechanowski: „Powstanie zakończyło się straszliwą klęską, katastrofą i ruiną, która nie dotknęła żadnej innej stolicy w Europie od czasu najazdu Hunów na Rzym. 200 tys. ludzi zginęło, 500 tys. wygnano i skazano na poniewierkę. Miasto zrównano z ziemią”. Niemców zginęło 1700. Fakty wręcz wołają o samo refleksję.
Pamiętając o bohaterach, chciałbym by w ciszy oddać im hołd, pomodlić się nad rzezią stolicy i w zadumie powiedzieć NIGDY WIECEJ! Nigdy więcej głupoty w dziejach Polski!!!
Dariusz Wasilewski
