Ten wynik był do przewidzenia, choć wielu ekspertów uważało, że tym razem Marine Le Pen jest blisko sukcesu. I być może tak było, jednak w dniu wyborów elektorat lewicy, który we Francji jest bardzo mocny w ostatniej chwili przestraszył się „faszyzmu” i wybrał „globalistyczny kapitalizm”.
Tak to należy nazwać, bowiem lewica, która na co dzień pomstuje na „kapitalizm” i „międzynarodowe korporacje” – w chwili zagrożenia zawsze głosuje na kandydata tej strony, którą najbardziej krytykuje i zwalcza. Dlaczego? Bo w mentalności lewicy francuskiej bardziej dojmujący jest resentyment historyczny niż współczesność. Zawsze bardziej boi się bonapartyzmu, gaullizmu, Vichy i innych strachów z przeszłości niż rekinów finansjery i ich eksponentów. I tym razem tak było, mimo że Marine Le Pen miała program gospodarczy jednoznacznie lewicowy. We Francji nie udaje się to, co udało się PiS-owi w Polsce – odebranie lewicy elektoratu i przykucie go swojego rydwanu.
Reelekcja Emmanuela Macrona ma znaczenie przede wszystkim dla układów wewnątrz Unii Europejskiej, i to nie jest dobra wiadomość dla PiS-u i osobiście premiera Mateusza Morawieckiego. Jest to za to dobra wiadomość dla Niemiec, bo Le Pen zapowiadała rewizję relacji z Berlinem (to zresztą jest pogłos dawnych koncepcji francuskiej prawicy narodowej). Natomiast z punktu widzenia relacji Europy z Rosją wybór Macrona wcale nie jest katastrofą. Wręcz przeciwnie, Marine Le Pen, gdyby wygrała, byłaby sparaliżowana łatką „agentki Putina” i musiałaby to na każdym kroku dementować i udowadniać, że tak nie jest. Przerabiał to już Donald Trump, który kiedy został prezydentem USA wcale nie doprowadził do przełomu w relacjach z Rosja, mimo że oskarżano go o bliskie konszachty z Władimirem Putinem.
Macron takich „obciążeń” nie ma, to po pierwsze. Po drugie, prawie wszystkie obozy polityczne we Francji mają do Rosji stosunek pragmatyczny, nie ma tam jednoznacznie obozów skrajnie rusofobicznych, co wynika z takiego a nie innego nastawiania opinii publicznej, a także z tradycji polityki francuskiej od końca XIX wieku. To tkwi głęboko w świadomości establishmentu.
Macron, jeszcze przed wyborami, był atakowany, m.in. w Polsce, że za często dzwoni do Putina lub nawet, że w ogóle dzwoni. Macron nie nakazał firmom francuskim zwinięcia interesu w Rosji, dlatego część z nich tam została, co w wielu krajach uznano za skandal. Teraz, mając mandat wyborczy i pięć lat prezydentury – będzie mógł realizować swoją politykę bardziej odważnie. Będzie to polityka zbliżona do polityki Berlina, który jednak jest obecnie poddany presji zewnętrznej i wewnętrznej i nie ma takiej możliwości manewru na arenie międzynarodowej, jaką ma Francja. Polityka ta będzie nastawiona na szybkie zakończenie wojny na Ukrainie i jeśli sytuacja pozwoli na odbudowę relacji z Rosją. Na pewno nie będzie to polityka, którą lansują Anglosasi i za nimi Polska.
Jan Engelgard
Fot. profil fb Emmanuela Macrona
