Na pewno jednym z największych osiągnięć w międzywojennym dwudziestoleciu nie tylko poznaniaków czy Wielkopolan, lecz wszystkich Polaków była Powszechna Wystawa Krajowa, która odbył się w Poznaniu (choć aspirowały do jej organizacji też Warszawa i Lwów). O niej najkrócej: okres trwania: 16 maja – 30 września 1929 (138 dni), powierzchnia: 65 hektarów (dzisiejsze MTP to ok. 15 hektarów), liczba wystawców: 1427 podmiotów, liczba zwiedzających: ok. 4,5 mln (w tym sporo – ok. 200 tys. – z zagranicy), cena biletów wstępu: jednorazowy i bez zniżek – 4 zł, wycieczki – 2 zł, dzieci do lat 14 – 1 zł (czyli biorąc pod uwagę wartość przedwojennej złotówki nie tak mało). Pewukę podzielono (przez istniejące, ogólnodostępne ulice) na pięć ogrodzonych sektorów, które połączono kładkami przerzuconymi ponad ulicami. Ekspozycja miała w założeniu przedstawić całość polskich osiągnięć, zarówno gospodarczych, jak i kulturalnych oraz organizacyjnych. Całość dorobku dziesięciolecia polskiej niepodległości prezentowano w 32 działach tematycznych, z których 26 stanowiły poszczególne dziedziny gospodarki, a pozostałymi były: Ogólna charakterystyka kraju, Nauka i wychowanie, Sztuka, Higiena i opieka społeczna, Sport i turystyka oraz Emigracja. Była ona pewnym triumfem (a jednocześnie realizacją jej zasadniczych celów):
– planowania i przedsiębiorczości (nie przypadkiem tej „poznańskiej” bądź „wielkopolskiej”),
– rozmachu i fantazji,
– logistyki,
– docenienia aspektów promocyjnych i propagandowych,
– demokratyzacji społeczeństwa i kultury masowej,
– modernizacji i kultury masowej,
– integracji państwa i narodu po okresie zaborów,
– konsolidacji różnych środowisk.
Pewuka miała też wspierać „przemysł swojski”, co dowcipnie zinterpretowano w „Pręgierzu Poznańskim”. Jego analizę pozostawiam czytelnikom … oczywiście pełnoletnim …
prof. Olaf Bergmann
Przemysław Piasta
Historyk i przedsiębiorca. Prezes Fundacji Narodowej im. Romana Dmowskiego. Autor wielu publikacji popularnych i naukowych.
