Wizyta Wołodymyra Zełenskiego okazała się dla Polski katastrofą.
Czy ktoś jeszcze pamięta nadzieje i oczekiwania sprzed zaledwie kilku dni? Że prezydent Karol Nawrocki zachowa się godnie, wyartykułuje w końcu nie tylko kwestie zadośćuczynienia historycznego, ale również żądanie konkretnych rozliczeń finansowych? Że nawet uśmiechnięty rząd, choćby dla pozoru dostosuje się do coraz wyraźniejszych oczekiwań społecznych i co najmniej stonuje entuzjazm dla rozdawnictwa pieniędzy i sprzętu wojskowego dla Kijowa?
Prezydencik
Nic takiego oczywiście nie zaszło. Z zuchowatości PKN wobec Zełenskiego nie zostało dokładnie nic poza różnicą wzrostu. Prezydent RP poparł oddanie MiG-ów Ukrainie i żyrowanie przez Polskę 90-miliardowej darowizny dla Kijowa, choć demonstracyjnie prawie wcale się przy tym nie cieszył, chwaląc się publicznie „twardą, uczciwą i partnerską rozmową” z Zełenskim. Tyle tylko, że nie zdradził czy bardzo go od tej twardości bolały kolana… Skądinąd PKN przyjął Zełenskiego pod obrazem Kościuszko prowadzi kosynierów do ataku. Szalenie symbolicznym i skłaniającym do kolejnego pytania: czy kosy też Ukrainie podarujemy? To bowiem naprawdę jest takie proste, wystarczy odpowiedzieć sobie: dlaczego prezydent Donald Trump potrafił przeczołgać Zełenskiego, a prezydencika Nawrockiego na to nie stać? Do tego stopnia nie stać, że musieliśmy też znosić kolejne upokorzenie, zachwyty mediów, jak to podczas rozmów Zełenski-Nawrocki udało się „zręcznie wybrnąć z drażliwej kwestii” blisko 250 tysięcy bestialsko zamordowanych Polaków i pamięci o Nich. Czy więc w tej sytuacji możemy już przewinąć do 2030 roku i kolejnej odsłony pewności, że następny kandydat PiSu (czy co tam wtedy będzie istnieć) to już na pewno nie będzie Sługą Ukrainy i koniecznie trzeba go poprzeć jako mniejsze zło?
Ukraińcy nie walczą za Polskę
Z kolei premier Donald Tusk triumfalnie ogłosił zgłoszenie ochotnicze III RP do €90 miliardowego podarunku dla Ukrainy, przy którym przestano nawet udawać, że choćby centa uda się kiedyś odzyskać. Reparacje bowiem, którymi rzekoma ta „pożyczka” jest gwarantowana – płaci strona przegrana, a tę wojnę przegrywa Kijów. Owe €90 miliardów to zatem kolejna darowizna, nie żadna pożyczka. Darowizna z naszych kieszeni. Co zabawne, zdaniem premiera Tuska KE ot tak, po prostu znalazła te €90 miliardów, gdy sobie bezpańskie leżały na boku: „Co się mają marnować, niech sobie w Kijowie kupią jakiś złoty sedes!” – wzruszyli się eurokraci. Tak bowiem trzeba rozumieć zapewnienie, że podarek „nie pochodzi z niemieckiego, francuskiego, ani polskiego portfela”. Cud mniemany zatem nastał! Pieniądze z nieba via Bruksela do Kijowa spadają. Szkoda tylko, że to niebo dla Ukrainy – to Polska…
Oczywiście uśmiechnięty przekaz dnia uderzył w ton „A dobra, zapłacimy, bo zabijają ruskich!”, gdy przecież zupełnie oczywistym jest, że Ukraińcy nie walczą za Polskę. Można mieć nawet wątpliwości czy walczą za Ukrainę, ale z całą pewnością w niczym nam, Polakom, nie pomagają i niczego nie jesteśmy im winni. Obrazu dopełniły zaś piszczące posłanki robiące sobie selfie z machającym im wielkopańsko Zełenskim. Cóż, patrząc na tzw. elity III RP, warto przypomnieć, że maseczki też dzielnie nosiły one do końca, w każdym razie przy kamerach i właściwie zostaje tylko wątpliwość czy oni jeszcze naprawdę nadal wierzą, że to zachwyca wyborców czy wystarcza im, że takie przytulanki i selfiaczki zostaną odnotowane w paru ambasadach?
Upokarzają Polskę
Reasumując, ukraiński de facto prezydent był w Warszawie podejmowany niczym Bohdan Chmielnicki wkraczający do Kijowa w grudniu 1648 roku, po pogromieniu Polaków pod Piławcami. Zełenski ma w III RP lepszą prasę niż na Ukrainie, a stojące za nim interesy skwapliwie wykorzystują to aż do ostatniego eurocenta z polskich kieszeni. A najfatalniejszy jest przy tym przekaz potwierdzający brak podmiotowości międzynarodowej III RP. Nie uczestnicząc w podejmowaniu decyzji, Polska posłusznie wykonuje te przekazane z Londynu, Berlina i Paryża. W Kijowie słusznie zatem uważa się, że niczego nie są nam winni, ani za nic nie muszą być Polakom wdzięczni, jesteśmy bowiem tylko podwykonawcami, dla których nadmiar łaski to słitfocia podczas N-tej wizyty podrzędnej wagi. Zarządcy III RP płaszczą się więc już nie tylko przed swymi zachodnimi nadzorcami, ale nawet przed wynajętym przez nich aktorem z upadającego kraju. Wizyta ukraińskiego p.o. prezydenta wystawiła Polskę na ostateczne pośmiewisko. Odwiedziny Zełeńskiego to kompromitacja dla dyplomacji i całej klasy politycznej III RP, a także największa klęska w stosunkach polsko-ukraińskich od czasu bitwy pod Batohem.
Polacy się budzą
A jednak, pomimo tego całego festiwalu wstydu, jest nadal dla Polski nadzieja i jak zwykle wiąże się ona z może nie oczywistym, ale niewątpliwym potencjałem naszego narodu.
Oto bowiem od jakiegoś czasu główny nurt nie może otrząsnąć się ze zdziwienia (i oburzenia), że Polacy już nie noszą ukraińskich nachodźców na rękach i mają dość wojny. Grzechem pierworodnym było nazywanie „onucową propagandą” ostrzeżeń, że napięcia polsko-ukraińskie mogą się pojawić. Upieranie się, że problemu nie ma i nigdy nie będzie z zasady prowadzi do eskalacji. A że zamiast tego serwowano jednostronną propagandę – to wahadło teraz odbija… „To na pewno przez Putina, jego trolle i boty!” – słyszymy. Przypomina to równie spóźnioną obczajkę Jacka Kuronia, Adama Michnika i innych, którzy ok. 2000 roku zaczęli dociekać czemu część Polaków nie wydaje się wystarczająco zachwycona skutkami transformacji III RP. „To trzeba jaką komisję powołać dla wyjaśnienia fenomenu!”– czytaliśmy wówczas. „Kilku socjologów, może kogoś z młodzieży, no i koniecznie ze znaczącym udziałem autorytetów, którzy wyjaśnią społeczeństwu co robi ono źle i czego nie rozumie!” – postulowano. Nie brakowało nawet bicia się we własne piersi: „Może ktoś tych ludzi za mało przytulał w dzieciństwie? Może nie opublikowaliśmy wystarczająco dużo artykułów o homo-sovieticusach z PGR-ów, o mordowaniu przez Polaków Żydów i o księżach-pedofilach?” – frasowano się. Podobnie i dzisiaj: może za mało było mowy o rosyjskich onucach i kremlowskich korkach od szampana? Może za rzadko przypominano, że Kijów walczy za nas, Ukraińcy nas ubogacają i że zawsze będziemy stać przy Ukrainie? Może nie dość przykręcono śrubę wszystkim myślącym, mówiącym i piszącym inaczej? No przecież musi być jakieś racjonalne wytłumaczenie czemu ten okropny polski naród znowu nie dorasta do swoich elit! Jakoś musi się dać tych wstrętnych Polaków wymienić, skoro znów nie daje się nas przerobić!
Po raz kolejny interesy i światopogląd zarządu komisarycznego III RP i interesy Polaków okazały się całkowicie rozbieżne, ale po raz pierwszy od lat Polacy w rosnącej masie nie dali się ani zmanipulować fałszywymi wyliczeniami rzekomych korzyści, ani wpędzić w nieuzasadnione poczucie winy. W poczuciu realnego zagrożenia, cudzą wojną i ukraińską kolonizacją – Polacy się budzą.
Najwyższy czas.
Konrad Rękas
