Mamy w polskiej mentalności kult kolejnych powstań – niedobry spadek po wieku XIX, a konkretnie po epoce romantyzmu. Dość powszechne jest myślenie, że wszystkie zrywy były ważne i potrzebne, bez względu na ich rezultat. Coś jak w sporcie amatorskim – mniejsza o wynik, liczy się sam udział. W opinii przeciętnego Polaka powstania udowadniały złemu zaborcy, że dzielni Polacy nigdy przenigdy nie pogodzą się z niewolą, że nigdy się nie poddamy, że do ostatniej kropli krwi...