Dzisiejszy dzień spędziłem w stolicy Białorusi – w Mińsku. Miasto całe w illuminacjach, koncerty, marsze, setki autobusów z całego kraju. Wielkie święto. Rocznica: 17 września wschodnia Polska (jej znaczna część) została włączona do Białorusi, a moja Mama z Lidy z całą rodziną została zesłana na Syberię.
Wczoraj miałem spotkanie literackie zorganizowane przez Związek Polaków na Białorusi, dziś w białoruskim radio. Wszędzie staram się propagować potrzebę współpracy i wspólnotę historii, spotkałem się z wieloma wyrazami życzliwości. Jednak gdy chodziłem po mieście – które jest ładne i czyste – robiło mi się coraz smutniej. W archikatedrze katolickiej wszystkie napisy polskie zostały skute, zlikwidowane. Sąsiedzki polski kościół katolicki zamieniono na cerkiew, klasztor dominikanów – w klasztor prawosławny. Nowi księża katoliccy mają teraz uczyć polskie dzieci „Ojcze nasz” tylko po białorusku. Polskość ma być z Białorusi wyrugowana – co jest naturalną reakcją na antybiałoruskie działania „polskiego” rządu, który np. zamknął pod byle pretekstem wszystkie przejścia graniczne z Białorusią, której 12% mieszkańców (oficjalnie tylko albo „aż” 5%) stanowią Polacy, którym rząd polski zablokował dostęp do Ojczyzny.
W centrum pozostawiono pomnik Stanisława Moniuszki z podpisem – że to twórca opery białoruskiej i Białorusin. Słynny polski Czerwony Kościół wybudowany w XIX wieku przez miejscowego polskiego szlachcica Wojniłłowicza (cegły do jego budowy sprowadzał aż z Częstochowy) został niedawno zamknięty, otoczony wysoką ścianą – ma być zabrany Kościołowi katolickiemu – podobno ma zostać przekształcony w magazyn nawozów lub w cerkiew (są dwie wersje).
I czy winię o to Białorusinów? Nie. To przemili ludzie, życzliwi, gościnni. Winię o to władze „polskie”. ktore prowadzą politykę antynarodową – i zamiast dialogu i zbliżenia oraz współpracy z sąsiednim krajem, który był częścią Rzeczypospolitej (Kościuszko, Mickiewicz, Moniuszko, Orzeszkowa…) – zamykają wszystkie granice z Białorusią i przedstawiają Białoruś jako wrogi nam kraj. Jak Kuba Bogu – tak Bóg Kubie…
Mariusz Świder
