Białoruś – anatomia kryzysu – (red. Przemysław Piasta), str. 205, Warszawa 2022

Cena zawiera koszt przesyłki

„W roku 2010 opublikowaliśmy w ramach serii „Biblioteczka Myśli Polskiej” zbiór publicystyki pt. Wojna z reżimem Łukaszenki. Przygotowując obecne wydanie zauważyłem, że w naszych ocenach niewiele się zmieniło. Niektóre analizy sprzed ponad 10 lat można by z powodzeniem przedrukować i nie straciłyby w ogóle na aktualności. O czym to świadczy? O tym, że polska polityka wobec Białorusi polegająca na ciągłym jątrzeniu, na wykorzystywaniu polskiej mniejszości (a w zasadzie jej części) do walki z władzami w Mińsku, na próbach wyrwania tego państwa z orbity wpływów Rosji – nie uległa zmianie. Mimo tego, że takie działania są przeciwskuteczne nawet z punktu widzenia założeń tzw. polityki wschodniej – były one kontynuowane.
Zwracaliśmy od lat uwagę na to, że w polskim interesie narodowym i państwowym leżało istnienie Białorusi nie skonfliktowanej z Rosją, ale także Białorusi utrzymującej dobre relacje z Polską i Zachodem. Prezydent Białorusi Aleksander Łukaszenka taką politykę realizował, utrzymując przez lata delikatną równowagę geopolityczną, z czego Polska czerpała wymierne korzyści. Białoruś nie prowadziła wrogiej Polsce polityki historycznej, nawiązując często do tradycji Wielkiego Księstwa Litewskiego, dbając o pamiątki polskiej kultury (Muzeum im. Adama Mickiewicza, rekonstrukcja dworku Tadeusza Kościuszki, restauracja Zamku Radziwiłłów w Nieświeżu, itp.). Nawiązując do tradycji ZSRR, władze białoruskie unikały tematów spornych, by wymienić choćby dzień 17 września, którego nie eksploatowano, mimo że uznaje się tam tę datę za dzień zjednoczenia.”

Jan Engelgrad (fragment wstępu)